Στην Επίδαυρο

Στην Επίδαυρο...

Δεν σου χαμογελούσα στην αρχή.

΄Ημουν ναυαγός της νιότης μου

στη δική μου αμμουδιά, κατάμονος.

Με είχαν μάθει να ατενίζω στην ομίχλη.

Ενιωθα τις λεηλασίες της ψυχής μου.

Κι ήρθες εσύ να συγκολλήσεις το ραγισμένο μου

ξημέρωμα.

Με νανούριζαν τότε τα όνειρα

της κοινής μας νυχτερινής πορείας.

Είχες το χρώμα της Μοίρας.

Γι αυτό με οδήγησες στην Επίδαυρο.

Εκεί που σου μιλούσα για το Φ.(1)

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι αναλογίες.

Κι εσύ μου μιλούσες χαϊδεύοντας τη χαίτη του ανέμου.

Και τα λόγια μας ήταν τόσο ζεστά που έκαιγαν.

Μας είχε περιβάλλει το περιθώριο

μιας από τις σελίδες της ζωής μας.

Είχαμε μεθύσει από το νάμα της κουβέντας μας.

Γι αυτό έκανα λάθος στις πράξεις των αριθμών.

Κι εσύ άρχισες το μέτρημα των δικών σου βημάτων.

Μας μπέρδεψαν οι απροσδιόριστοι συλλογισμοί μας.

Κι έτσι άρχισε η επαλήθευση των αντι-ονείρων.


1. Φ: ο χρυσός αριθμός. Ο λόγος του μεγαλύτερου προς το

μικρότερο τμήμα στο πρόβλημα της χρυσής τομής στην Ευκλείδεια Γεωμετρία.

Από την πρώτη μου ποιητική συλλογή: " Κι όμως οι αριθμοί ψιθυρίζουν".