Eβαλα το βίντεο αυτό για να το ακούω και να θυμάμαι τα νιάτα μου. Τις μέρες τις ξένοιαστες του τότε. Στο Μπερούτι και στη Νεάπολη μιας ήρεμης Αθήνας. Αναπολώ τη γαλήνη της εποχής που πέρασε. Μα αισιοδοξώ. Η ελπίδα μπροστά μου, με καλεί συνταξιδιώτη στο όνειρο. Της πιάνω το χέρι και δρομολογώ το μέλλον μου. Μου ανήκει άλλως τε. Δικαιωματικά,πιστεύω. Είναι δικό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου